चल्दै छ स्वार्थको हुरी 
जोगाउनु छ स्वाभिमानको दियो 
छोपेर आफ्नै इमानको पछ्यौरीले । 

पन्छाउँदै चाप्लुसीको वनमारा 
रोप्नु छ आदर्शको बिरुवा 
सोहोरेर लालचको रछ्यान 
सुकिलो राख्नु छ नैतिकता । 

किस्तीमा सजिएर 
टेबुलमै आइपुग्छ ‘प्रतिष्ठाको पद’ 
खाऊँ कि त भन्छु, 
ह्वास्सै गन्हाउँछ सडेको सङ्गठन । 

खुराफाती रुमालले छोपिएर 
चाकडीको ढकियाभरि आउँछ 
भत्ता र सुविधाको मालपुवा 
चाखौँ कि त भन्छु 
देख्दै दिगमिग दिगमिग हुन्छ 
फ्यात्त कुहेको दलको ढुसी । 

ल, ‘मिसेज’लाई खास्साको जागिर 
नियुक्तिपत्र टक्र्याउन आउँछ समाजसेवी 
साइडमा बोकेर पार्टीको ‘साइडब्याग’ 
झुकाउन मेरो स्वाभिमान । 

‘ल, बाबुको शुल्क मिनाहा, 
मेगा स्कुलमा आवासीय सुविधा’
लोभी ललिपप देखाउँदै आउँछ व्यापारी 
निचोरेर गरिबको रगत, पसिना 
चढेर दलालीको टल्किने गाडी 
भत्काउन मेरो आत्मविश्वास । 

पाहुना बनेर आउँछ साथी 
आपत आइलाग्छ पैसाको 
चिया, चिनीको जोहो कसरी गर्नू  
पाहुना बनाउन आउँछ साथी 
सङ्कट आइलाग्छ पैसाको 
कोसेली के लिएर जानू । 

परारैदेखि हो बिर्सेका आफन्तहरूले 
देखेर शून्य सञ्चितिको बैंक खाता 
पोहोरैदेखि हो तर्किन थालेका हितैषीहरू 
बुझेर सदाबहार रित्तो खल्ती  
ब्याजको स्याज जोडेर 
लिलामीको सूचना छाप्दै 
उठीबास लाउन 
तम्तयार छ बैंक ब्वाँसो ।

अचेल, 
कालो सिसावाल गाडीमा 
कालै चस्मा लाएर
निस्कन्छ घरबाट छिमेकी लाहुरे
कतै, अशुभ नहोस् उसको शुभसाइत 
देखेर मेरो दरिद्र अनुहार ।  

पाइला पाइलामा टेक्दै 
छिचोल्नु छ अभावका काँडा 
पल पलमा पिउनु छ 
अपमानको ‘हेमलक’ ।  

तैपनि, 
जोगाउनु छ स्वाभिमानको दियो 
छोपेर आफ्नै इमानको पछ्यौरीले । 

किनकि, 
म शिक्षक हुँ 
आफू जलेर प्रकाश छर्ने 
मैनबत्तीको शिखा हुँ
यो देशका नानीहरूको 
भविष्य मेरै हातमा छ 
यो देशको जिम्मेवारी 
मेरै काँधमा छ ।
देशमै बसेर देशकै लागि 
देश चिनाउने सङकल्प गर्दछु  
किनकि म शिक्षक हुँ । 

तुलसीपुर–१७, मानपुर, दाङ