कविता : आमा
-सूर्यप्रसाद खनाल
म धर्ती चिन्दिनँ
म गगन चिन्दिनँ ।
आमालाई जमिन बनाएर
बुबालाई गगन बनाएर
आमाको जिउमा बिज बनेर
धर्ती टेक्ने दिन गनेर ।
पहिलो पाइला
आमाको पेटमै टेकँे
सुरक्षाको निम्ति
पेटभित्रै अंश मागेँ
अनि तारबारले छेकँे
त्यसैले मेरो पहिलो धर्ती
मेरी आमा उहाँ नै हो
धर्ती टेकाउने पहलो गगन
मेरो बुबै हो ।
मन्दिरमा भगवान कहाँ भेटिएला ?
आमामा भगवान कहाँ नभेटिएला ?
साच्चै मूर्ति पुज्ने म मूर्ख हुँ
आमा तिम्रो दीर्घायुको
कामना गरिरहन्छु दिनहुँ
तिमी छौ र त आमा
हरेक पीडाको मलम छ
मेरो भगवान मेरै आमा
तिमीलाई सलाम छ ।
सोच्छु कहिले
गल्याम्म लोड्दा
आमा किन भन्छु ?
केही चिजले घोच्दा
आँमा किन भन्छु ?
अहो तिम्रो दूधबाट
अनि रगतबाट
सिँचित यो शरीर लड्दा
मलाईभन्दा तिमीलाई नै पो दुख्दो रहेछ ।
त्यसैले हरेक मान्छे
दुःखमा मेरी आमा भन्दो रहेछ
आमा तिम्रो कति थोपा
दूधले बन्यो होला ?
मेरो शरीरको एक थोपा रगत
कति रगतकै नदी बगायौ होला ?
मलाई टेकाउन यो जगत
आमा म अरू के नै गर्न सक्छु र ?
तिम्रो दूध र रगतको सम्मानमा
वृद्धाआश्रम पुर्याउने छैन ।
वचनका वाणले तिम्रो छाती फुटाएर,
धुरु धुरु रुवाउने छैन
मसिनो मैले र मेरा सन्ततिले खाएर
तिमीलाई खस्रो खुवाउने छैन
तर आमा मैले तिम्रा लागि
रगतको धार फुटाउन सक्दिनँ कि
दूधका थोपाहरु खसाउन सक्दिनँ कि
गर्भभित्र तिमीलाई बसाउन सक्दिनँ कि
त्यसैले तिमीले जत्ति
मैले उत्ति
माया दिन सक्दिनँ कि
आमा तिमी छौ र भगवान छन्
तिमी छौ र घर छ
तिमी छौ र आधार छ
तिमी छौ र हिम्मत छ
तिमी छौ र संसारै मेरो छ
तिमी छैनौ त सबै अँधेरो छ
लाग्छ आमा तिमी हुँदा
रोगमाथि पनि मलम छ
मेरी आमा तिमीलाई तिम्रै छोराको
साँच्चिकै सलाम छ