कविता: ओझेल
-भुवन रोका “मित्रजी”
ओझेल परेको छ अचेल
हजुरआमाको काख
कचौराको दुधमाम
“को खाई को खाई” को आवाज
ओझेल परेको छ अचेल
हजुरबाको लौरी
आमाको ढुकढुकी
बाबाको काँध
साथीको गुच्चा
ओझेल परेको छ अचेल
खेतसम्म धाउने कुलो
जोत्ने हलो
नार्ने हलगोरु
रोपाई गर्ने हात
गाउने असारे भाका
पहेलै झुल्ने धानको वाला
छिट्ने खलो
भर्ने पाथी
भित्र्याउने भकारी
ओझेल परेको छ अचेल
कुटिरहने ढिकीको आवाज
पिसीरहने जातोको स्वर
पेलिरहने कोल
थिचिरहने ओखल
बजिरहने लोहोरो र सिलौटो
बुनिरहने गुन्द्रीको तान
खेलिरहने आँगन
उक्लिरहने बुईकल
काटिरहने घाँस
बोकिरहने डोको
फुकिरहने अगेनो
गाँसिरहने दुना-टपरा
ओझेल परेको छ अचेल
कखरा सिकेको विद्यालय
मिठाईको दोकान
डाडाँमाथिको चौतारी
सल्लाघारीको चिप्लिने बाटो
झ्याङ्गभरीको ऐसेलु
बडहरको अग्लो रुख
तल्लो गाउँको कुवा
बाकटे हान्ने खोला
रमाईलो पञ्चमी बजार
ओझेल परेको छ अचेल
दशैंको टिका र जमरा
कमेरो र रातो माटो
तिहारको द्यौसी र भैले
मखमली माला र सेल रोटी
होलीको रङ्गिन रङ्ग
साउनको लुतो
माघको तरुल
पशुपतिनाथ अनि स्वयम्भु
हो
ओझेल पर्दो रहेछ आफ्नै छायाँ
सुनै सुनको गुडबाट
सुन खोज्न उडेपछि
खोटाङ, नेपाल
हाल: टोकियो, जापान