मृत्युको ताण्डव
शुक्रबार, १५ साउन २०७८, १४ : २२
–सुजित स्वरूप
हे भगवान्, मेरो प्रभु !
यो पृथ्वीलोक
तिम्रै आविष्कार होइन र ?
यहाँका बासिन्दा हामी
तिम्रै सन्तान होइनौँ र ?
सिंहासन तिमीलाई
कति प्यारो भएको ?
आफ्नो भक्तभन्दा पनि ।
हिजो त्यो रातो सिउँदो
आज रङविहीन छ
गुराँसझैँ फक्रिएको अनुहारमा
कालो बादल छाएको छ
आमाको काख रित्तो
र एउटा दूधेकबालक
अनाथ भएको छ ।
मन्दिर, मस्जिद
चर्च, गुम्बा
कहाँ छौ तिमी ?
उठ
बाहिर निस्क
र हेर
मालीको फूलबारी
सुनसान छ
फूलहरू मुर्छित छन्
कति त मृत्यु शय्यामा
दागबत्ती नपाएर
त्यतिकै छरपस्ट ।
तिम्रा औँला काटिँदा पनि
किन यति शान्त ?
किन चुपचाप ?
भो
अब मौनता तोड
हतियार उठाऊ
छोड अभेद्य वाण
र विनाश गर
त्यो अदृश्य शत्रुलाई
बन्द गर मृत्यु लोकमा
मृत्युको यो ताण्डव ।