संसारका अग्ला हिम शिखरबाट बगेको 
पानीमा निर्विघ्न नुहाइरहेका  
हँसिला नेपालीहरू देख्न मन छ 
खाडीबाट 
पीडा बोकेर फर्केको छोरो होइन 
हलो जोतेर घर फर्केको 
हलीको प्राञ्जल मुहार देख्न मन छ 
पुस–माघको शीतमा भिजेका मान्छेहरू 
सडक पेटीबाट जुरुक्क उठ्दै 
एक अँगालो प्रकाशपुञ्ज काँधमा बोकेर
भर्खर बनेको स्निग्ध सफा घरमा 
जहानबच्चा काखी च्यापेर
धमाधम पस्तै गरेको देख्न मन छ ।
...
अँगालाभरि मान्छेका चाहनाहरू
पोल्टाभरि ममताका परिकार 
विस्फारित मानवीय स्वतन्त्रता बोकेर 
र मानवताको पोको फुकाउँदै 
आफ्ना सवलाङ्ग आँखै अगाडि
झुपडीमा छिर्दै गरेको एउटा भरोसायोग्य 
असल मान्छे देख्न मन छ 
अन्याय अत्याचार मासेर
मानवताले भूगोल बेरेको देख्न मन छ 
जसरी भोर्लाको लहराले 
भरोसा सम्झेर सालको रूख बेरिरहेको छ ।
   ....
हो ! समय छँदै देख्न मन छ 
प्रत्येक आमाको छातीले सम्मान पाएको 
हरेक छरपष्ट अपराधले 
उप्रान्त सच्चिने कसम खाएको
बुद्ध र गान्धीहरू यही युगमा फेरि जन्मेर
समयले दिएका पीडा र चोटहरूमा 
मलम लाएको देख्न मन छ 
मानौँ प्रसवपछिकी गाई 
सुख लपलपाउँदै बाछो रुँगिरहेकी छन् 
तर हत्या, हिंसा, दुराचारहरूले 
थङ्थिलो भएको देश, परदेश
जुरुक्क उठेर 
फुर्तिले मुस्कुराएको देख्न मन छ 
अन्धकारबाट 
निस्किएको उज्यालो हेरेर 
असहायहरू 
प्रदीप्त उज्यालोमा हाँसेको देख्न मन छ ।
                   .......
मुटुहरू रेटिएनन् भने धरामा 
माटोहरू हाँसिरहन्छन् उर्वर गराहरूमा 
त्यतिबेला भोकतिर्खा मेटिरहेका 
उचित ज्यालासहितका 
वजनदार पौरखी पाखुराहरू 
हिलोसँग आलिङ्गन गरिरहेको देख्न मन छ 
जहाँबाट संसार चियाउन सकियोस् 
मानवताको सङ्ग्राममा 
सर्वदा समानता हाँसिरहेको देख्न मन छ ।
                 ....

भक्तपुर