न त निद्रा पर्छ 
न त भोक लाग्छ
न त मनमा चयन छ
न त खान रुच्छ
न त धामी झाँक्रीले ठिक हुन्छ
न त डाक्टरको औषधीले छुन्छ ।
आँसु पुछ्दै
दिन बित्यो
साता बित्यो
महिना बित्यो
पुरै साल बित्यो
तर पनि 
आएन मनमा उमंग 
छाएन तनमा तरंग 
छोराको आशै आशामा  । 
कसरी भनुँ म
आफ्नो मनको कुरा
कसलाई सुनाऊँ म 
आफ्नो  दिलको बेदना 
कसलाई पुकारुँ म 
कोसँग मद्दत माँगु 
म आज । 
आज मेरो छोराले 
पहिचान खोजेको 
कैंयो बर्ष भैसक्यो 
कसरी बाँच्दै छ
के खाँदैछ
के लगाउँदै छ
कोसँग मनको पीर साट्दै छ
कसरी बिताउँदै छ बन्दी जीवन
कारागार भित्र । 
आँखाको आँसु रित्तिई सक्यो 
मनको उमंग हराई सक्यो 
दिलको चयन लुटिई सक्यो 
मेरो पहिचान मेटिई सक्यो
मेरो शरीरको सारा रगत सुकिसक्यो 
टीकापुर सम्झिएर 
चह्र्याउँदै छ हरदम 
मेरो छातीको घाउ ।
मेरो छातीको घाउ ।।
          हालः धनगढी, कैलाली