सकम्बरी
‘ए राधा, छिटो गर न । ढिला हुन्छ के ।’ कृष्ण मुरारी पाखण्डी हतारमा थिए ।
‘किन ? के हतार भयो र ?’ उनले पुलुक्क हेरिन् ।
‘हिजो भनेको बिर्सियो ? मेरो उपन्यास सकम्बरीले सम्मान पाउँदैछ ।’ उनले सम्झाए ।
तयारीपछि दुवै हिँडे । कार्यक्रमस्थल प्रवेश गरे ।
कार्यक्रमस्थल झकिझकाउ थियो । मुर्धन्य साहित्यकारहरूको उपस्थिति भइसकेको थियो ।
औपचारिक कार्यक्रम सुरु भयो, भाषण भीषण भए । प्रमुख अतिथिबाट निधारमा रातो टीका, काँधमा दोसल्ला र हातमा सम्मान पत्र पाउँदा गर्वानुभूति महसुस गरे, लेखक कृष्ण मुरारी पाखण्डीले ।
कार्यक्रम समापन भयो । दम्पती बिदा भएर निस्के ।
राधाले खुसुक्कै सोधिन्, ‘सम्मानमा पैसा सैसा त केही छैन त ?’
‘धन पैसाको भन्दा सम्मान पत्रको महत्त्व बेग्लै हुन्छ । पैसा भनेको त उपियाँ हो । फट्किरहन्छ । आज छ, भोलि छैन । यो सधैँ रहिरहन्छ ।’ उनले बेलिविस्तार लगाए ।
फर्किदै गर्दा अचानक उनीहरु सवार बस दुर्घटनामा पर्यो ।
उनको खुट्टा र ढाडमा गहिरो चोट लाग्यो । हतार हतार अस्पताल पुर्याइयो ।
तुरुन्त अप्रेसन गर्नुपर्ने भएकोले एक लाख डिपोजिट गर्न भनियो ।
राधाले सबैसँग सहयोगको हात पसारिन् । तर सबै व्यर्थै भयो ।
उनले नजिक आएकी श्रीमतीलाई पुलुक्क हेर्दै भने, ‘केही उपाय लाग्यो त राधा ?’
‘अँह, कतै जोडजाम गर्न सकिएन । अब हजुरकै सञ्चयकोष निकाल्नु पर्यो ।’ उनले उपाय सुझाइन् ।
उनी द्रविभूत भए । आँसु झारे । केही बोलेनन् ।
‘किन चुप लाग्नु भयो ? सञ्चयकोष निकाल्नु पर्यो भन्या ।’
जिब्रो लर्बराउँदै लेखक महोदयले निराश भावमा भने, ‘त्यही सञ्चयकोष निकालेर त सकम्बरी छापेको ।’
कोहलपुर, बाँके